Poszarpane myśli

Czasem żałuję, że głupio ufam ludziom. Jest mi dziś jakoś w ogóle żal samej siebie. I chciałabym tam z Nią siedzieć, z kubkiem herbaty karmelowej. Albo bez kubka. I bez herbaty. Tylko z Nią. Z tym autentyzmem zawieszonym między nami. Którego teraz mi wokół brak.Muszę, muszę! jutro albo w najbliższym czasie porozmawiać z Panią K, po prostu muszę. taak, chcieć nie znaczy móc, a mi wszystko jakoś tak przychodzi z wielkim trudem, ale dam radę! To straszliwie dziwne uczucie, kiedy w jednej sekundzie wznosisz się ku niebiosom(bynajmniej tak się czujesz) i na 200% wiesz, że dasz rade, wierzysz w siebie tak mocno, że aż chce się żyć! a w drugiej- niesamowite przygnębienie, niechęć, brak wiary w siebie, milion myśli na minutę i poddanie, całkowite, bez szans na powrót to wcześniejszego stanu. to chore, a może nie? ah, ah znowu zrobiło się jakoś smutno. Po kilkudniowym balansie na cienkiej linii melancholii. Nikt jej nie ugłaskał. Czasem czuję, że tą swoją samotność niosę na plecach. Ciąży. Próbuję ją w sobie oswajać. Żałuję, że nie da się siebie przytulić.

bluzka:sh;bokserka:soda;spodnie:new yorker;buty:plaza(nie pamiętam, w którym sklepie je kupiłam :o)