stay the night

Pozwalam sobie na ten smutek. Na chwile melancholii i zawieszenia. Ale coraz bardziej mi ciąży. Zawadza. Przeszkadza. Irytuje. A frustracja wylewa mi się bokami. I co ja mam z tym zrobić? W jaki inny sposób wywalić z siebie emocjonalny ładunek, jeśli nie słowami- na papierze albo tu. Jak uciszyć myśli, ukoić lęk, uspokoić rozdygotaną siebie? Jakimi argumentami mam siebie przekonywać, że kiedyś, cholera, będzie dobrze? (Nie znoszę tego sformułowania) I że do tego kiedyś jakoś dotrwam.
A miałam nie płakać. Nie to że nie lubię. Tylko oczy mi spuchną. Znów spojrzę w lustro z obrzydzeniem...

t-shirt:sh, szorty:vintage, rajstopy:sh, trampki:allegro