the girl named Hope

Siedzę i sobie coś popijam, nawet nie wiem co to jest, ale mnie ratuje. pozwala zapomnieć. przynajmniej chwilowo
Zdaje mi się, że zasadniczo uważałam, że jak będę normalnie żyła, wszystko jakoś samo się ułoży. Ale wygląda na to, że wcale się nie ułożyło. Niestety.
To się nigdy nie zmieni. nigdy nie byłam ani całkiem szczęśliwa, ani całkiem nieszczęśliwa. nigdy nie byłam kimś całkiem. nigdy w pełni się nie zaakceptuje, tak jak nigdy nie będzie lepiej. cholera no! co mam zrobić żeby zaczęło mi coś, (cokolwiek) wychodzić?! poświęcam czas na coś, co jest względem każdego najważniejsze i co...? na marne. oczywiście. jak zwykle zresztą. Straciłam nadzieję na nadejście lepszego jutra, uśmierciłam ją. naczekałam się hohoho i jeszcze trochę. czekałam długo, bardzo długo. i nie mam ochoty już dłużej czekać na coś, co i tak u mnie nie zawita, bo po co ? Nie sztuka powiedzieć 'jestem' trzeba jeszcze być. a mnie potencjalnie nie ma.

Tak jak obiecałam. outfit- mod. Magda. wiem tylko tyle, że spódniczka pochodzi z new yorker'a, a naszyjnik to prezent od siostry