bonsoir bébé

Ulice w skowycie, krew sączy się z ust do ust. Opuchnięte chore miasto, trzyma się za brzuch

Bo najgorsze to zdolność przyzwyczajania się do bólu, cierpienia, złości, żalu. W ciągu dnia zamykanie się w sobie, by nocą wybuchnąć tysiącem barw. Po raz kolejny się dławię i tylko bezwzględny czas zna moje tajemnice. Jestem taka całkowicie swoja, naiwnie karmię się wspomnieniami, nie mam siły wyściubić nosa spod kołdry, trzymając kurczowo ciepły kubek, zakopałam się, a 'spokojna noc' to już oksymoron

zapomnienie, lęk, ból i płacz towarzyszą mi znowu, nie mogę odpędzić się od złych myśli, od obsesji, zwanej chorobą, czuje, że z tego nie wyrosnę, tego nie da się pozbyć ot tak





z podziękowaniami dla Oli, która przez chwile zmieniła moje szare życie w kolorowy sen.